اویل نیوز:بیش از ۵۰۰ میلیون متر مکعب گاز هر روز می سوزد،بدون آنکه از آن بهره برداری شود.

به گزارش اویل نیوز این را یک کارشناس انرژی می گوید.مهمترین گازی که هر روز یا با سوختن هدر می رود و یا همسایه جنوبی بیشترین بهره را از آن می برد،در میدان سلمان است.میدان گازی که قرارداد معروف کرسنت برمبنای منابع آن بسته شده و در نهایت بدون نتیجه باقی ماند.میدان نفتی-گازی سلمان در ۱۴۴ کیلومتری جنوب جزیره لاوان قرار دارد و با میدان ابوالبوخوش امارات متحده عربی دارای ذخایر مشترک است.

حالا این گاز ۱۳ سال است که بی هدف می سوزد.اگر بنا بود قرارداد بسته شده اجرایی شود از مدت قرارداد که ۲۵ ساله بود،تا به امروز ۱۱ سال گذشته بود و در این مدت منافع حاصل – ولو به گفته منتقدان قرارداد ترکمنچای- به خزانه دولت می رفت.اما این قرارداد بیش از آنکه اقتصادی باشد سیاسی شد.

براساس مذاکرات انجام شده، ایران متعهد می‌شد گاز ترش فراوری نشده تولیدی میدان گازی سلمان را به مدت ۲۵ سال و از آغاز سال ۲۰۰۵ به امارات متحده عربی صادر کند. حجم صادرات هم قرار بود از ۵۰۰ میلیون فوت مکعب گاز آغاز شود و به تدریج به ۸۰۰ میلیون فوت مکعب در روز برسدبراساس قرارداد انتقال گاز به امارات قرار بود که ۱۳ میلیون متر مکعب گاز درروز باید به امارات صادر شود و قیمت نفت حدود ۱۸ دلار در هزار متر مکعب گاز تعیین شده بود.

قراردادی که سوخت

اما ۱۱ صبح دهم بهمن سال ۸۴ محمد رضا رحیمی رییس وقت دیوان محاسبات کنفرانس خبری برگزار کرد و و این قرارداد را مصداق فساد اقتصادی دانست.این در حالی بود که سه سال از امضای قرارداد کرسنت گذشته بود .رحیمی گفته بود که این قرارداد فساد اقتصادی دارد به این دلیل که در نحوه عقد قرارداد رشوه و دلالی وجود داشته است.حالا او خودش به جرم دیگری که اتفاقا فساد اقتصادی است در زندان است.اما سرنوشت قرارداد به دیوان لاهه سپرده شده و یکبار هم ایران در این شکایت شکست خورده است.اما داوری درباره این قرارداد و سرنوشت ان هنوز ادامه دارد.

حالا مساله این است که گاز میدان گازی سلمان به گفته کارشناسان همچنان می سوزد و هدر می رود وامارات نهایت استفاده را از این میدان برده است.اگرچه بخشی از توسعه نیافتگی این میدان گازی به دلیل تحریم ها و کمبود منابع مالی اتفاق افتاده است.

امیرعباس سلطانی، عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی درباره توسعه نیافتگی میادین مشترک می گوید: دولت گذشته در طول عمر خود جز سال آخر، اقدام خاصی برای توسعه میادین مشترک انجام نداد؛ این در حالی بود که ما محدودیت‌ و تشدید تحریم‌ها و مشکلات ارزی و سرمایه‌گذاری نداشتیم.