کویت و امیرنشین دوبی آن‌قدر تشنه گاز هستند که به واردات ال ان جی از آمریکا اقدام کرده‌اند. ایران بزرگ‌ترین دارنده ذخایر گازی جهان در همسایگی این کشورهاست اما صادرات گازی به آن‌ها ندارد. صادرات گاز به کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، تنها مزایای اقتصادی به همراه ندارد بلکه منافع امنیتی آن بارزتر است و آن‌ها را از رقبایی بعضاً متخاضم به شریکان نسبتاً همراه تبدیل می‌کند.
به گزارش نکونیوز، صادرات گاز به کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در گیر و دار دعوای جناحی سیاسی مورد غفلتی آشکار قرار گرفته است. این کشورها که بر روی «دریای نفت» خوابیده‌اند تولید گاز کمی دارند و باید نیازهای داخلی خود را از طریق واردات تأمین کنند.
به لطف منابع سرشار شیل، ال ان جی آمریکا سال گذشته چندین هزار کیلومتر راه پیمود تا به کشورهایی نظیر امارات متحده عربی و کویت برسد.
کویت تنها سالی یک میلیون تن ال ان جی از دو شرکت بریتیش پترولیوم و رویال داچ شل خریداری می‌کند. این کشور سال ۲۰۱۶، قراردادهایی با سه شرکت کره‌ای به ارزش حدود ۳ میلیارد دلار امضاء کرد و این شرکت‌ها در حال ساخت پایانه‌های جدید واردات ال ان جی در کویت هستند. قرار است این پایانه‌ها تا سال ۲۰۲۱ مورد بهره‌برداری قرار گیرند و از آن به بعد واردات ال ان جی کویت به سالانه ۶ تا ۷ میلیون تن در سال خواهد رسید.
سهم ایران از تجارت جهانی گاز زیر یک درصد است. کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس، مطمئن‌ترین و در عین حال ثروتمندترین بازار برای گاز ایران هستند. برخلاف پاکستان که توانایی مالی چندانی ندارد و ممکن است حتی قادر به پرداخت پول بابت گاز خریداری شده از ایران نباشد، این کشورها مشتریان «دارایی» هستند.
علاوه بر این، تجارت گاز یک مولفه امنیتی و ژئواستراتژیک است. آمریکا به همراه عربستان سعودی بسیار تلاش کرده‌اند تا در جنوب خلیج فارس اتحادی بر علیه ایران شکل بگیرد. صادرات گاز به این کشورها می‌تواند آن‌ها را به ایران وابسته کند و رابطه نسبتاً و بعضاً خصمانه با آن‌ها به رابطه‌ای توأم با شراکت تبدیل شود.
مذاکرات صادرات گاز ایران به امارات از سال ۱۹۹۷ آغاز شد اما جار و جنجال‌های ایجاد شده حول کرسنت مانع از این شد که ایران گازی به امارات صادر کند. به جای این که گام اول در این بازار بسیار مهم، محکم برداشته شود، سال‌هاست که منافع مهم اسیر دعواهای ایجاد شده حول پرونده کرسنت شده است!
منبع:نکونیوز